تا رایتی زخون به صف نینوا زدند

تا رایتی ز خون به صف نینوا زدند                             جان بر کفان دشت بلا را ندا زدند

زد نعره ی کوس عشق به خیل حسینیان           عشاق جان گذشته نفیر وفا زدند

برداشت میر قافله چون بانگ الرحیل                جمعی ز شوق نغمه ی روحی فدا زدند

آنان که با ندای الست بربکم                          پیمان عشق بسته و قالوابلی زدند

بهر بقای مکتب و برپایی نماز                         جانها به کف گرفته به موج بلا زدند

کردند در برابر ظلم و ستم قیام                      مردانه خویش را به صف اشقیا زدند

خون را به پای گلبن اسلام ریختند                  گلبانگ جاودانه به ملک بقا زدند

جمعی نثار کرده سر خود به راه دوست             زآن سرفراز گشته چو بر نیزه ها زدند

بعضی به راه حق ز بدن دستشان جدا               از شوق جان میانه ی خون دست و پا زدند

یک دسته سر شکافته و پاره پاره تن                بر چهره خون برای رضای خدا زدند

طفلی نموده سپر،حلق نازنین                         تیر سه شعبه بر گلویش از جفا زدند

در پیشگاه دوست،حسین در سجود خون           بد سیرتان سرش ز ستم از قفا زدند

بر چهره ی چو گلبرگ کودکان او                    سیلی ز کینه طایفه ی بی حیا زدند

بر خیمه گاهش آتش ظلم و ستم رسید            گویی شرر به سینه ی خیرالنساء زدند

در لرزه عرش کبریا باشد از این ماتم عظیم                  بانگ عزا به صفحه ی ارض و سما زدند

افلاکیان به سینه زنان حوریان ملول                   از سوز درد نعره ی یوم العزا زدند

از جن و انس ناله برآمد معلمی                      همچو تو دست بر سر خود با نوا زدند

شاعر:حاج حبیب الله معلمی