مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
کردم خطا از کرده ی خود رو سیاهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
آزاده مرد کربلا حر دلاور آمد کنار خیمه ی سبط پیمبر
بنهاد با شرمندگی بر خاک ره سر با سینه ای پر اضطراب و دیده ی تر
گفتا حسین جان بی پناهم ده پناهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
مولا چگونه دیده بر رویت کنم باز درد درون خود چگونه دارم ابراز
دانم که من با تو جفا بنمودم آغاز اکنون پشیمانم تو خود می دانی این راز
شرمنده ام بر درگه این بارگاهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
اذن دخولم ده که در دولت سرایت وارد شوم اول ببوسم خاک پایت
هستم خجل از روی زیبا غنچه هایت بخشنده ای مولا منم عبد گدایت
با لطف و رحمت سیدی فرما نگاهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
مولا چه سازم گر گناهانم ببخشی خاکم به سر گر جرم و عصیانم نبخشی
صد وای گر بر چشم گریانم نبخشی گر بر دل در سینه سوزانم نبخشی
گو من چگونه عفو تقصیر از تو خواهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
فرموده سالار شهیدان کی سرافراز بنما به رویم دیده ی حق بین خود باز
ای حر تویی شایسته ی اکرام و اعزاز بر قله ی اوج شرف کردی تو پرواز
ارزنده ای نزد من و خیل و سپاهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
حر اشک شوق و شادی از مژگان فرو ریخت دردانه های شرم و اشکش بات هم آمیخت
خود را به دامان حسین سرور آویخت خود را به دامان حسین سرور آویخت
ارزنده ای نزد من و خیل و سپاهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
پس حمل هبر آن قوم گمراه لعین کرد آن ظالمان را واژگون از پشت زین کرد
بسیاری از کفار را نقش زمین کرد سالار دین بر آن دلیری آفرین کرد
ای حر ز تو راضی شود ذات الهم بخشا گناهم
مولا حسین بخشنده ای بخشا گناهم بخشا گناهم
بنمود در آوردگه رزمی نمایان می ریخت سر چون گوی از دشمن به میدان
با اسب عشق از هر طرف می کرد جولان جنگید تا در خاک و خون گردید غلطان
گفتا بیا مولا بگیر از خاک راهم بخشا گناهم
